Altijd was er weer wat
Ik vind het vervelend om steeds weer mijn verhaal te vertellen tegen weer nieuwe en andere mensen. Het was elke keer hetzelfde. Als er iets misging, moest ik het in de weken erna wel vijf keer vertellen aan mijn hulpverleners en ook nog eens op school. Dan werd me gevraagd wat ik wil bereiken en hoe ik me voelde. Hoe moest ik dat nou weten? Als ik ’s morgens vertrok, wist ik niet eens of ik wel thuis kon komen. Of dat er wéér gezeik was.
Het leek wel alsof ze alleen maar met mij praatten en niet met elkaar, daardoor wist ik nooit waar ik aan toe was. Altijd was er weer wat.
Ik was er wel klaar mee om steeds hetzelfde verhaal te vertellen
De een vindt dat je niet moet blowen en de ander dat je niet moet gamen. Ik kwam steeds te laat op school en liep zwaar achter. Omdat ik mij op school niet goed kon beheersen, ben ik van school getrapt. Ik mocht niet naar school, zag mijn eigen vrienden minder en hing steeds meer op straat. Mijn vader was razend toen hij me kwam ophalen van het politiebureau. Het was al onrustig thuis, maar toen hadden ze alleen nog maar ruzie en dat ging er af en toe best hard aan toe. Nu zijn ze uit elkaar. ‘Dat zal ook wel mijn schuld zijn’, dacht ik.
Zo kwam er steeds weer iemand bij die mij moest ‘helpen’.
Ik was er wel klaar mee om steeds hetzelfde verhaal te vertellen. Ik ging gewoon niet meer naar die afspraken toe.
Samen een plan maken
Dat is veranderd. Na de eerste keer dat ik even uit huis moest, is er een gesprek gevoerd over de hulp. Toen is besloten dat wij een vaste begeleider krijgen. Mijn begeleider vertelt het aan de andere hulpverleners die het moeten weten en iedereen heeft hetzelfde met ons voor. Dat is zo’n verschil. We praten nu meer over wat ik nodig heb. Natuurlijk zitten soms m’n ouders erbij. Laatst werd mijn moeder gevraagd wat mijn kwaliteiten waren. Ik hoorde dingen die ik nooit eerder hoorde. Ze zei echt lieve dingen over me. Ik was er een beetje van in de war.
Het fijnste was, dat we samen een plan maakten.
Ik, mijn moeder en mijn begeleider.
Hulp voor ons gezin
Door het gedoe en de spanning thuis, raak ik soms heel geïrriteerd en word ik boos. Ik wil dan gewoon rust. Daar ben ik thuis niet de enige in. Daarom ben ik soms ergens anders dan thuis. Eerst wat langer en nu af en toe. Ik was altijd erg bang voor het woord ‘uithuisplaatsing’. Als het weer uit de hand gelopen was thuis, dan hoorde ik mijn moeder bellen en zeggen: ‘het gaat zo echt niet langer, hij moet hier weg!’ Ze was dan helemaal in paniek en ik voelde me echt verrot. Dat was vorig jaar. Nu ben ik er niet zo bang meer voor.
Mijn begeleider heeft voor me geregeld dat ik soms even naar Jan en Ina kan om wat op adem te komen.
Het is best in de buurt, ik kan gewoon naar sport en naar school. Het belangrijkste is dat ik daarna weer naar huis kan, zodra het lukt. Ik word daar ook rustig van en word niet zo vaak meer boos en ben veel minder somber. Om me daarbij te helpen voer ik ook gesprekken met een psych. Hij zegt dat het normaal is dat ik soms zo boos en van slag ben omdat ik zoveel heb meegemaakt.
We werken er met de begeleider aan dat we gewoon bij elkaar blijven, mijn moeder, mijn zus en ik.
Dat geeft mij veel rust
De begeleiding is er voor ons allemaal. Dat maakt hulp vragen ook minder vervelend. Voor mijn zusje is dat ook fijn. Zij snapt nu ook wat er gebeurt en waarom. Dat is een groot verschil: je weet samen waar je het voor doet. Bij mijn moeder kan ik het ook goed zien. Zij is gewoon blijer. Ik hoor het in haar stem en zie haar weer lachen. Dat voelt fijn. Dan hoef ik niet meer zo op te letten.
Ik weet wat er gebeurt
Het veiligste gevoel is, dat ik het zelf, maar niet alleen hoef te doen. Mijn moeder en begeleider luisteren en bespreken vervolgens met mij wat we gaan doen. Er is één plan, ik weet waar ik aan toe ben en waar ik aan werk. En we praten meer met elkaar over wat we willen veranderen en hoe we dat gaan doen.
Dat betekent soms dat we allemaal iets anders moeten doen.
Ik ben wel eens onzeker en zij zijn dat ook. Maar we hebben andere dingen nodig, om het beter te maken. De begeleider heeft me op het hart gedrukt dat die me blijft steunen. Ik dacht: ‘dat zal wel’. Maar vorige week ging het weer eens echt mis. Serieus fucked up. Ik heb een deur vernield. Ik was bang dat nu weer alles verpest zou zijn, net als eerder. Maar dat gebeurde niet. Ik bedoel, het was wel echt shit, maar we wisten wat er moest gebeuren en dat is ook gedaan. We hadden daar al eerder afspraken over gemaakt.
Ook op school is het heel anders dan eerst. Mijn mentor kent mijn begeleider en weet nu ook van alles.
Ook mijn psych praat met de juf, dat vind ik ook wel fijn, ze weet nu beter waarom het soms mis gaat en dat ik het niet zo verkeerd bedoel. Eerder werd ik gewoon geschorst en dan had ik niet veel te doen. Nu word ik soms wel uit de les gestuurd, maar niet van school.
